Eraneos ondersteunt organisaties bij het ontwerpen en implementeren van hun digitale transformatie. Dit gebeurt door mensen, processen, technologie en leiderschap met elkaar te verbinden. Als Great Place to Work is Eraneos voortdurend op zoek naar manieren om de toekomst van werk vorm te geven. In een reeks van 3 blogs gaan Hannah, Anouk, Mick, Gwen en Niels (vijf generaties Eraneos-consultants) met elkaar in gesprek over die toekomst. Hoe ziet de wereld van werk er in 2035 uit? Lees hier de eerste blog in de serie “The Future of Work”.
Stelling 2: De 40-urige werkweek bestaat in 2035 niet meer
Met enige regelmaat ontstaat er discussie over de 40-urige werkweek. Maar hoe vaak die klassieke ‘9 tot 5’ ook in twijfel wordt getrokken, veel lijkt er doorgaans niet te veranderen. De focus moet wellicht meer komen te liggen op productiviteit in plaats van op gewerkte uren, maar wat zou er voor nodig zijn om tot een dergelijke mentaliteitsomslag te komen?
Hannah had in ieder geval verwacht dat het idee van de 40-urige werkweek na de coronacrisis al flink veranderd zou zijn, maar ziet dat in de praktijk nog niet echt terugkomen. “Bij ons werken de meeste mensen in ieder geval op papier nog gewoon 40 uur. Misschien is het ook wel iets Nederlands, dat we wat huiveriger zijn om met andersoortige werkweken te experimenteren dan bijvoorbeeld in Scandinavische landen het geval is.” In landen als Denemarken en Zweden zie je steeds vaker 6-urige werkdagen, onder meer vanuit het idee dat werknemers niet 8 uur op een dag écht productief zijn. “Je moet volgens mij meer naar output dan naar uren kijken”, stelt Hannah, “en daar dan ook de beloning op baseren.”
Het draait vooral om vertrouwen, meent Anouk. “En als de coronaperiode iets heeft laten zien, is het wel dat werknemers goed te vertrouwen zijn. Thuiswerken was vroeger vaak een probleem omdat werkgevers hun personeel daar te weinig in vertrouwde. Tijdens corona bleek het tegendeel: er werden vaak zelf meer uren gemaakt omdat de reistijd wegviel”, zegt ze.
“Waarom zijn we nu dan toch weer meer op kantoor gaan werken”, wil Hannah weten. “Omdat we sociale beestjes zijn”, vermoedt Mick. Hij herkent zich in de toegenomen productiviteit bij het thuiswerken, maar heeft ook zo zijn kanttekeningen. “Aan het begin van corona deed ik soms in 4 uur dezelfde hoeveelheid werk waar ik op kantoor een uur of 8 over zou doen. Omdat je tussendoor met collega’s bijpraat over het weekend, even met elkaar gaat koffiedrinken en sowieso makkelijker bij elkaar langsloopt. Dat is ook belangrijk om goed te functioneren en op de hoogte blijven van wat er in het bedrijf speelt. Nu we terug op kantoor zijn, komen ook die sociale momenten weer terug”, ziet hij.
Als je het Gwen vraagt, gaat het uiteindelijk om de manier waarop we werk waarderen en belonen. “De 40-urige werkweek komt uit de tijd dat veel vrouwen thuis waren en mannen in hun eentje een gezin konden onderhouden en van hun salaris een huis konden kopen. Het is dus niet helemaal meer van deze tijd.” Als jonge moeder herkent Anouk zich daarin. Sinds de geboorte van haar zoontje is ze een dag minder gaan werken, mede vanwege de kosten van de kinderopvang. “Het zou enorm helpen als die kosten wegvielen. Of als ik betaald ouderschapsverlof op kan nemen als mijn zoontje een keer ziek is. Maar vooral zou ik minder willen werken voor hetzelfde geld onder de voorwaarde dat ik dan ook dezelfde resultaten boek. Meer op basis van vertrouwen, dan op basis van uren, dus.”
“Dan gaat het er volgens mij vooral om dat je werkgever erkent dat het gezin bij werkgevers met hele jonge kinderen nu eenmaal op de eerste plek komt”, concludeert Hannah. “Ik kan me voorstellen dat dat ook voor extra motivatie bij werknemers kan zorgen.”
Het valt Niels op dat het gesprek zich met name op de balans tussen werk en privé concentreert. “Je moet een manier vinden om mensen daar zoveel mogelijk in vrij te laten en te laten werken hoe het hen het beste uitkomt.” Daar zijn dan wel grote veranderingen voor nodig. “Van gratis kinderopvang tot kinderen langer op school houden. Dat er mensen, en vaak zijn dat vrouwen, tussen de middag hun kinderen van school moeten halen om thuis te lunchen en ze daarna weer naar school moeten brengen. Het is toch eigenlijk bizar dat zo’n concept nog bestaat?”, vindt Niels.
Volgens Gwen leven we nu in een tijd waarin veel werknemers zelf kunnen bepalen voor wie ze willen werken in plaats van andersom. “De bedrijven die mensen aan zich weten te binden zijn de bedrijven die luisteren naar hun (toekomstige) medewerkers, durven experimenteren en zo goed mogelijk in weten te zetten op de balans tussen werk en privé. Dan zou de 40-urige werkweek zo maar eens snel verleden tijd kunnen zijn.”
Lees hier de derde blog uit de reeks.
